ما و دانشگاه 1

خیلی وقته دلم می خواد وبلاگم رو از حالت ادبی خارج کنم و یه سری از چرک نویس های غیر ادبیم رو هم با شما به اشتراک بذارم، اما به دلیل مشغله هایی که داشتم یا بهتره بگم خودم برای خودم تراشیده بودم، کمتر فرصت می کردم که دست به کیبورد بشم و بنویسم، اما خدارو شکر هم اولین شماره نشریه با همه سختی هاش چاپ شد و هم امتحانای میان ترم رو پشت سر گذاشتم و یه فرصت کوتاهی به دست اورم تا یکمی بنویسم و عقده گشایی کنم

تو این مدت که وارد انجمن صنایع دانشگاه شدم، ارتباط نزدیک تری با دانشجوها، اساتید و مسئولای دانشگاه داشتم و به نکات جالبی رسیدم

اولین نکته ای که می خوام بگم تظاهر و ریا کاریه که متاسفانه بین مسئولای دانشگاه فوق العاده دوزش بالاس، از اون بالا تا این مسئولای آموزش و... به شکل عجیبی همه نماز می خونن، اونم نماز جعفر طیار، انشالله که از صفای باطن و عمق وجود عبادت می کنن، اما از اون جایی که این زمان تو ساعت اداری هست، فکر نمی کنم این همه مستحبات لازم باشه، والله اعلم...

نکته دیگه ای هم که تو این پست دوست دارم بهش اشاره کنم، علاقه سیستم به ادم های کم کار و ضعیفه، کلا از ادم های اکتیو و فعال خوششون نمیاد، چون هم زحمت داره براشون و هم هزینه، واقعا برام سواله که توی جلسات شورای فرهنگی هیچ بودجه ای برای انجمن ها و فعالیت هاشون در نظر گرفته نمی شه یا اینکه در نظر گرفته میشه و مصوب نمیشه؟ یا اینکه مصوب میشه و اعتبار تخصیص داده نمیشه؟ یا اینکه ... خسته شدم از بس با کلمات بازی کردم، راحت بگم، فکر می کنم این وسط این بودجه ها گم میشه، بگذریم، فقط امیدوارم این حس که میگه دانشگاه ما یه نمود بارز از مدیریت تو کشورمونه قلت باشه، آمین/.