سالهاست عادت ندارم زخم هایم را ببندم

به ته خط نمی رسم

نه به نقطه، نه به پایان

نه آغاز را در یاد دارم

و نه می دانم از کدام راه آمده ام

از پل های پشت سرم هم خبر ندارم

خرابشان کردم؟؟

نمی دانم

ولی نه

مقصد را می دانم

مقصد تویی

و راه نوشتن

راه دراز است و قلم فرسوده

دیگر نوشتن مثل آن روز ها آرامم نمی کند

روز هایی که نوشتم و نخواندی

نوشتم و ندیدی و ندیده گرفتی و دیده نشدم

از شدت تنهایی و استیصال به کنج اتاق پناه اورده ام

در این سیاهی شب

کلمات هم خوابند

آنقدر نوشته ام که حل شده ام در کلمات

انگار من هم خوابم

کلمات یادآور روزهایند

روز هایی که رفته اند و کلمات را نبردند

تا در خاطراتمان بماند که چه گذشت

و چگونه گذشت

"سالهاست عادت ندارم زخم هایم را ببندم"

برو...