ما و دانشگاه 6

همه چیز از یک ایده کوچک شروع شد، با همفکری شکل گرفت، با همکاری انجام شد و همدلی را به همراه آورد، و پایانی بزرگ داشت، یک جشن به وسعت آسمانی که از هر روز سخاوتمندتر شده بود.
سال هاست که ما ایرانی ها اول بهار را جشن می گیریم و حلول بهار را برای خود یک روز نو، شیرین و روشن می دانیم.

نوروز یعنی روز نو، یعنی اولین روز سال نو، همه چیز را درباره نوروز می دانیم و به تعداد بهار های عمرمان این عید کهن را جشن گرفته ایم.
نو روز یعنی روز نو و ما امروز شاهد روزی نو بودیم، روزی که نوروز را جشن گرفتیم، اما متفاوت از سالیان گذشته، در کنار دوستانمان و در جمعی صمیمی، پس امروز روزی نو و نوروز است.
امروز دور هم جمع شدیم تا شادی ها را تقسیم کنیم و همدلی را مضاعف، تخم محبت بکاریم و نهال دوستی را آبیاری کنیم، خواستیم که نوروز را این بار در دانشگاه که یک نهاد مقدس و فرهنگی است جشن بگیریم، جایی که قرار است دانش بجوییم. تمام کمبودها را با انرژی جوانی جبران کردیم، جبر نتوانست ما را مجبور کند، در یک کلمه می توانم بگویم توانستیم فعل خواستن را صرف کنیم

دو شب اخیر روی هم رفته 6 ساعت استراحت کردم و الان هم دیگه دارم به معنای واقعی کلمه غش می کنم، این چند خطی که بالا نوشتم دقیقا نمی دونم چیه، شاید یه متن ادبی و شاید هم بی معنا و گنگ، چند جمله ای بود که تو دل شب به ذهنم رسید، یادداشت کردم تا فراموش نکنم، هرچند که امروز روز فراموش نشدنی ای بود، بالاخره بعد از این همه تلاش و استرس و البته گاهی وقتا تحمل تونستیم یه جشن خوب و در خور شأن عید نوروز برگزار کنیم، البته یه سری کمبودهایی هم داشتیم اما فکر می کنم با توجه به ابزار و شرایط موجود، جشن فوق العاده ای بود...